Beste medereizigers,

Hier volgt het verslag van de eerste week: van Brisbane naar Alice Springs.

Vrijdagavond, direct uit het werk zijn we naar Schiphol gegaan voor onze vlucht via Dubai naar Brisbane in Australië. De reis verliep zonder vertragingen, maar was lang genoeg om 2 keer een nacht mee te maken aan boord. Tijdens de 4 uur die we in Dubai hadden voor de overstap kregen we bericht van de verhuurmaatschappij dat onze gereserveerde auto was verongelukt. Ze konden ons een vergelijkbare auto bieden helaas zonder daktent. Toen bleek dat we wel erg afhankelijk waren van de verhuurmaatschappij; take it or leave it!

Na een nachtje acclimatiseren in Brisbane hebben we de auto met kampeeruitrusting opgehaald en zijn aan de reis begonnen. In twee dagen zijn we van Brisbane via Roma naar Longreach gereden waar we Kelly en Bens ouders ontmoeten. Dit is allemaal nog steeds highway (weliswaar 2 baans). Echt heel fijn om Kelly weer na een jaar (!) te zien op een afgelegen camping in de Outback! We konden de hele avond bijpraten en Bens ouders zijn aardige mensen die we gelukkig goed kunnen verstaan; we hebben nauwelijks ondertiteling nodig.

Helaas kregen we het bericht dat Ben tijdens de eerste training was gevallen en daarbij zijn pols heeft gebroken. Gelukkig had hij een goede nekbrace om en helm op die de klap hebben opgevangen. Maar deelnemen aan de race was uitgesloten omdat hij niet meer kan schakelen. Wel sneu omdat het inschrijfgeld alleen al 650 AUD kost, buiten alle andere voorbereidingskosten.

In Longreach staat het Australian Stockman’s Hall of Fame, geopend in 1988 door Queen Elizabeth II. In dit museum wordt het ontstaan van het leven in de Outback belicht. Ook is de vliegtuigmaatschappij Qantas (Queensland and Northern Territory Air Services) hier opgericht. Aangezien iedereen best ongerust was over Ben hebben we flink gas gegeven en zijn via Winton, Boulia en Harts Range naar Alice Springs gereden. De laatste 1.000 km hebben we de “longest shortcut in Australia” genomen: zand en grind weg van de buitencategorie. Vergelijkbaar met de wegen op IJsland maar met meer zand en diepere sporen. Wat een avontuur om met een Toyota 4x4 Landcruiser over die weg te scheuren. Werkelijk alles zit onder het rode stof en is het zaak om voldoende afstand van de andere weggebruikers te houden. We hebben afwisselend gereden want het was best vermoeiend om de auto met een behoorlijke snelheid op de weg te houden.

Het kamperen is in de natuur zonder douche of toilet; lekker goedkoop want we blijven Nederlanders! Soms hadden we het geluk om een douche te scoren en een maaltijd in de plaatselijke kroeg. De mensen zijn super aardig en maken graag een praatje, zoveel nieuwe gezichten zien ze niet. Frank is inmiddels helemaal ingewijd in het Outback leven en past zich echt super goed aan. Zelfs zijn baard misstaat niet hier. Hij vindt het geweldig om met iedereen te praten en amuseert zich prima!

In Alice Springs is een van de vestigingen van de Royal Flying Doctors Service gevestigd. Deze bestrijkt een straal van 800 km (vliegtijd 1,5 uur) rondom Alice. Om een indruk te geven hier wonen/werken slechts 36.000 mensen. We hebben de hele historie bekeken en het museum bezocht. Ook stond er een gepensioneerd vliegtuig zodat we een goede indruk kregen hoe efficiënt de indeling aan boord is gemaakt.

Het traject van de Finke Desert Race bedraagt 240 km over zand en keien die op zondag heen en op maandag terug wordt verreden. ’s Morgens zijn de auto’s en buggy’s aan de beurt, ’s middags de motoren en de quads. Omdat we gelijk aan de race track staan hebben we een prima uitzicht. Eerst strandde een buggy voor onze neus en konden Ben en Les technische bijstand verlenen. Later ging een motorrijder onderuit en kon Frank zijn BHV in praktijk brengen totdat de ambulance was gearriveerd. Ongeveer de helft van de deelnemers haalt maandag de finish.

Morgen (dinsdag 12 juni) gaan we de ballonvaart maken en daarna vertrekken we in de richting van Ayers Rock.

Tot het volgende verslag!