De dag na de race moesten we vroeg op aangezien we de zonsopkomst vanuit de luchtballon gingen meemaken. We werden door het busje van de organisatie opgehaald en samen met nog 6 andere toeristen naar de startplaats gebracht. In het weiland werden twee ballonnen opgeblazen; één kleinere ballon (2.600 m3, waarin wij de lucht in gingen) en de andere was de grootste van Australië met plaats voor 22 personen (5.200 m3). Onze piloot was een oudere man met 35 jaar ervaring die onze ballon op een stabiele hoogte hield van 100 meter. Het uitzicht was geweldig; een enorme uitgestrekte vlakte met hier en daar koeien, een olieraffinaderij, gevangenis, boerderij en hoogspanningsleidingen.(!) Na een prima landing waarbij onze mand rechtop bleef staan en we niet werden gecremeerd door de hoogspanningsleidingen moesten we helpen met het invouwen van de ballon. Nu wisten we waarom we oude kleding aan moesten doen! Als beloning voor onze inspanningen kregen we een (plastic) glas champagne met kaas, toast en muffins. Ook het bijbehorende certificaat werd uitgereikt.

’s Middags zijn we naar Uluru gereden en hebben de zonsondergang bij de rots meegemaakt. Je ziet inderdaad de rots verkleuren in allerlei verschillende tinten rood. Indrukwekkend!

Woensdag hebben Kelly, Ben, Les en Marjan de rots beklommen. De eerste 50 meter klimmen is zonder leuning of ketting. Dan loopt er een ketting tot ongeveer 200 meter hoogte, de rest daarna tot 340 meter hoogte is zonder steun. Er loopt wel een witte stippellijn over de rotsen die aangeeft waar je het beste over de rotsen kunt klimmen. Natuurlijk weer veel mensen zonder water en niet het juiste schoeisel. We hebben zelfs een chinees gezien met nette schoenen met hak (onder een kostuum zouden ze niet misstaan). Boven was het uitzicht geweldig!

De weg naar beneden was minstens zo inspannend. Het is ons gelukt om het totale traject van 3 km in 2,5 uur af te leggen inclusief pauze om op adem te komen.

Frank en Amanda hebben de auto bewaakt en de nodige foto’s genomen   

Donderdagmiddag zijn we in Coober Pedy aangekomen en hebben we een hotelkamer geboekt! Na  bijna 1,5 week kamperen is een beetje luxe heel welkom. Aangezien we nu een aparte grondtent hebben moeten we elke dag de tent afbreken en weer opzetten. Stretchers in elkaar zetten en de bedden opmaken. Alle spullen liggen op het dak van de auto in een imperiaalzak. Dat is dus onze dagelijkse fitness. Lange nagels houden het niet vol hier in de outback. Gelukkig is Frank lang zodat hij alles op het dak krijgt (met behulp van de treeplank), Marjan heeft een ladder nodig!

Coober Pedy is een mijnstadje waar witte opaal wordt gewonnen. 70% van al het opaal ter wereld wordt hier gevonden. Als je het stadje komt binnenrijden zie je alleen de grote zandhopen waarbij het lijkt alsof er een grote mol leeft. Het leven speelt zich hier grotendeels onder de grond af. De mijnbouwers hebben ontdekt dat de temperatuur ondergronds constant ongeveer 25 graden is terwijl bovengronds de temperatuur varieert van -5 tot 50 graden. Ons hotel ligt natuurlijk ondergronds en dat is een speciale ervaring. Erg indrukwekkend, hier is geen behang of verf nodig.

De mijnconcessies zijn allemaal uitgegeven aan particulieren die soms samenwerkingsverbanden aangaan met anderen die groot materieel hebben. Tegenwoordig worden er geen nieuwe concessies meer uitgegeven. De meeste mijnen zijn volledig uitgewonnen. Een aantal slimmeriken brengen hun opaalvoorraad mondjes maat op de markt om op deze wijze de marktprijs hoog te houden en zelfs op te drijven.

De Birdsville Track van Coober Pedy naar Birdsville is ongeveer 800 km gravel- en zandweg (dirt-road). Na ongeveer een half uur rijden kregen Bens ouders een lekke band en twee uur later kregen Ben en Kelly een forse steen op hun voorraam zodat hun cabine bezaaid lag met glassplinters. Gelukkig hadden ze beiden hun zonnebril op! We hebben het gat met duct-tape afgeplakt. Zelf zijn we ook niet ongeschonden uit de strijd gekomen: twee keer een steen op het voorraam gekregen. De eerste keer was het gat vrij groot en hebben we het laten opvullen om verder scheuren te voorkomen. De tweede steen veroorzaakte een kleinere beschadiging. We zullen waarschijnlijk opdraaien voor de kosten van een nieuw voorraam aangezien banden en ruiten niet in de verzekering zitten.

37 Km buiten Birdsville ligt The Big Red; de grootste duinen van Australië. Aangezien hier auto’s toegestaan zijn en we tenslotte een beest van een auto hebben gehuurd zijn we met de auto door de duinen gescheurd. Naar beneden ging prima, naar boven was wat moeizamer. We hebben de auto een paar keer moeten uitgraven voordat we hem weer boven op het duin hadden. De meeste auto’s hadden minimaal 4 pogingen nodig. Het was wel super gaaf om te doen!

We zijn verschillende malen over landingsbanen gereden. Dat zijn geasfalteerde stukken weg van ongeveer een km lang waar het verboden is te stoppen en/of parkeren. Als je erover rijdt blijf je toch angstvallig in de lucht kijken of er geen Flying Doctor vliegtuig boven je hangt! 

Op dit moment zijn we onderweg naar Narrabri waar Kelly en Ben wonen en waar het laatste reisverslag vandaan zal komen. Tot later!