De derde week: Narrabri en de terugreis naar Brisbane
De laatste nacht kamperen werd echt een beproeving aangezien het de koudste nacht van onze tocht was. We hebben allemaal met de muts of capuchon op in bed gelegen! Met de dekens en dekbedden strak om ons heen getrokken leken we op rolmopsen. Zodra het licht werd hebben we de tent in recordtempo afgebroken en de spullen op het dak van de auto weten te krijgen. In Charleville hebben we afscheid genomen van Bens ouders. Zij hadden het plan om nog een paar nachtjes te kamperen terwijl wij naar het zuiden (Narrabri) reden. Wij hadden ons op dat moment al voorgenomen om voor de laatste nacht onderweg een motelkamer te boeken. Achteraf bleek dat een verstandige beslissing want Amanda en Les zijn min of meer vastgevroren in hun bed en zijn na deze ervaring met een noodgang naar huis gereden!
Narrabri is een behoorlijk grote plaats voor Australische begrippen. Het huis waar Kelly & Ben wonen ligt op 20 minuten rijden van Narrabri in een uitgestrekt landbouwgebied. Het is een ruim huis op een nog ruimer perceel grond. Het ochtendwandelingetje van Frank rondom het huis nam ongeveer een klein half uurtje in beslag! Het huis heeft alles wat je kan wensen naast een grote schuur, werkplaats en een oneindige tuin met prachtige bomen waar ’s morgens papegaaien en ’s avonds uilen in zitten. Het is een compleet andere wereld dan wat wij gewend zijn. Super mooi!
De huisdieren waren allemaal nog bij verschillende oppasadressen. Ruby moest de volgende dag al opgehaald worden (4 uur rijden voor Ben) dus konden we genieten van een lieve kleine kangoeroe in huis. Het was een hele ervaring om haar de fles te geven en haar rond te zien hoppen in en rond het huis. ’s Middags hebben we een rondleiding in het stadje gehad en een kijkje genomen bij Kelly’s werk; een pub-hotel-restaurant-slijterij-gokhal (inclusief tuin voor Ruby) complex met vriendelijke mensen.
De volgende morgen (donderdag) hebben we schietles gehad op de privé schietbaan. We deden het zeker niet slecht want we wisten in ieder geval het doel te raken.
Daarna zijn we met de auto een rondrit gaan maken over en rond de velden waarvoor Ben verantwoordelijk is: zaaien, oogsten en onderhoud. Ook hebben we het machinepark met de enorm grote landbouwwerktuigen bekeken en uitleg gekregen waar iedere machine voor dient. De machines zijn uitgerust met moderne elektronica waarvoor een uitgebreide cursus vereist is. De weerstations ontvangen voeding van een zonnepaneel en zijn via een app op de mobiele telefoon af te lezen. Wij vonden het heel interessant om van dichtbij te kunnen zien hoe modern het platteland van Australië eigenlijk is.
Na een lunch in het stadje was het pijnlijke moment van afscheid nemen aangebroken en zijn we richting Brisbane vertrokken. Aangezien de afstand naar Brisbane vanaf Narrabri 600 km is hebben we die middag totdat het donker werd doorgereden en in een motel overnacht. We dachten dat we vrijdag ruim de tijd zouden hebben om de auto te wassen en op het afgesproken tijdstip in te leveren bij de verhuurmaatschappij. Helaas was het wat moeilijk om een geschikte wasserette te vinden waar met de hand gewassen werd (vanwege het dakrek) zodat we toch nog met de nodige stress door het hectische verkeer de bestemming bereikten.
We hebben in deze vakantie ongeveer 7.500 km gereden door dit mooie land met zijn super vriendelijke en behulpzame mensen. Aangezien we niet gewend zijn om basic in de outback te kamperen waren we soms wat dingen kwijt zoals mobiele telefoons en autosleutels die dan op de meest onverwachte plaatsen weer opdoken!
Het was heel erg fijn om tijd met Kelly & Ben door te brengen en samen mooie herinneringen te maken.
We komen zeker terug! See you!
De tweede week: de ballonvaart, Uluru (Ayers Rock), Coober Pedy en de Birdsville Track.
De dag na de race moesten we vroeg op aangezien we de zonsopkomst vanuit de luchtballon gingen meemaken. We werden door het busje van de organisatie opgehaald en samen met nog 6 andere toeristen naar de startplaats gebracht. In het weiland werden twee ballonnen opgeblazen; één kleinere ballon (2.600 m3, waarin wij de lucht in gingen) en de andere was de grootste van Australië met plaats voor 22 personen (5.200 m3). Onze piloot was een oudere man met 35 jaar ervaring die onze ballon op een stabiele hoogte hield van 100 meter. Het uitzicht was geweldig; een enorme uitgestrekte vlakte met hier en daar koeien, een olieraffinaderij, gevangenis, boerderij en hoogspanningsleidingen.(!) Na een prima landing waarbij onze mand rechtop bleef staan en we niet werden gecremeerd door de hoogspanningsleidingen moesten we helpen met het invouwen van de ballon. Nu wisten we waarom we oude kleding aan moesten doen! Als beloning voor onze inspanningen kregen we een (plastic) glas champagne met kaas, toast en muffins. Ook het bijbehorende certificaat werd uitgereikt.
’s Middags zijn we naar Uluru gereden en hebben de zonsondergang bij de rots meegemaakt. Je ziet inderdaad de rots verkleuren in allerlei verschillende tinten rood. Indrukwekkend!
Woensdag hebben Kelly, Ben, Les en Marjan de rots beklommen. De eerste 50 meter klimmen is zonder leuning of ketting. Dan loopt er een ketting tot ongeveer 200 meter hoogte, de rest daarna tot 340 meter hoogte is zonder steun. Er loopt wel een witte stippellijn over de rotsen die aangeeft waar je het beste over de rotsen kunt klimmen. Natuurlijk weer veel mensen zonder water en niet het juiste schoeisel. We hebben zelfs een chinees gezien met nette schoenen met hak (onder een kostuum zouden ze niet misstaan). Boven was het uitzicht geweldig!
De weg naar beneden was minstens zo inspannend. Het is ons gelukt om het totale traject van 3 km in 2,5 uur af te leggen inclusief pauze om op adem te komen.
Frank en Amanda hebben de auto bewaakt en de nodige foto’s genomen
Donderdagmiddag zijn we in Coober Pedy aangekomen en hebben we een hotelkamer geboekt! Na bijna 1,5 week kamperen is een beetje luxe heel welkom. Aangezien we nu een aparte grondtent hebben moeten we elke dag de tent afbreken en weer opzetten. Stretchers in elkaar zetten en de bedden opmaken. Alle spullen liggen op het dak van de auto in een imperiaalzak. Dat is dus onze dagelijkse fitness. Lange nagels houden het niet vol hier in de outback. Gelukkig is Frank lang zodat hij alles op het dak krijgt (met behulp van de treeplank), Marjan heeft een ladder nodig!
Coober Pedy is een mijnstadje waar witte opaal wordt gewonnen. 70% van al het opaal ter wereld wordt hier gevonden. Als je het stadje komt binnenrijden zie je alleen de grote zandhopen waarbij het lijkt alsof er een grote mol leeft. Het leven speelt zich hier grotendeels onder de grond af. De mijnbouwers hebben ontdekt dat de temperatuur ondergronds constant ongeveer 25 graden is terwijl bovengronds de temperatuur varieert van -5 tot 50 graden. Ons hotel ligt natuurlijk ondergronds en dat is een speciale ervaring. Erg indrukwekkend, hier is geen behang of verf nodig.
De mijnconcessies zijn allemaal uitgegeven aan particulieren die soms samenwerkingsverbanden aangaan met anderen die groot materieel hebben. Tegenwoordig worden er geen nieuwe concessies meer uitgegeven. De meeste mijnen zijn volledig uitgewonnen. Een aantal slimmeriken brengen hun opaalvoorraad mondjes maat op de markt om op deze wijze de marktprijs hoog te houden en zelfs op te drijven.
De Birdsville Track van Coober Pedy naar Birdsville is ongeveer 800 km gravel- en zandweg (dirt-road). Na ongeveer een half uur rijden kregen Bens ouders een lekke band en twee uur later kregen Ben en Kelly een forse steen op hun voorraam zodat hun cabine bezaaid lag met glassplinters. Gelukkig hadden ze beiden hun zonnebril op! We hebben het gat met duct-tape afgeplakt. Zelf zijn we ook niet ongeschonden uit de strijd gekomen: twee keer een steen op het voorraam gekregen. De eerste keer was het gat vrij groot en hebben we het laten opvullen om verder scheuren te voorkomen. De tweede steen veroorzaakte een kleinere beschadiging. We zullen waarschijnlijk opdraaien voor de kosten van een nieuw voorraam aangezien banden en ruiten niet in de verzekering zitten.
37 Km buiten Birdsville ligt The Big Red; de grootste duinen van Australië. Aangezien hier auto’s toegestaan zijn en we tenslotte een beest van een auto hebben gehuurd zijn we met de auto door de duinen gescheurd. Naar beneden ging prima, naar boven was wat moeizamer. We hebben de auto een paar keer moeten uitgraven voordat we hem weer boven op het duin hadden. De meeste auto’s hadden minimaal 4 pogingen nodig. Het was wel super gaaf om te doen!
We zijn verschillende malen over landingsbanen gereden. Dat zijn geasfalteerde stukken weg van ongeveer een km lang waar het verboden is te stoppen en/of parkeren. Als je erover rijdt blijf je toch angstvallig in de lucht kijken of er geen Flying Doctor vliegtuig boven je hangt!
Op dit moment zijn we onderweg naar Narrabri waar Kelly en Ben wonen en waar het laatste reisverslag vandaan zal komen. Tot later!
Van Brisbane naar Alice Springs
Beste medereizigers,
Hier volgt het verslag van de eerste week: van Brisbane naar Alice Springs.
Vrijdagavond, direct uit het werk zijn we naar Schiphol gegaan voor onze vlucht via Dubai naar Brisbane in Australië. De reis verliep zonder vertragingen, maar was lang genoeg om 2 keer een nacht mee te maken aan boord. Tijdens de 4 uur die we in Dubai hadden voor de overstap kregen we bericht van de verhuurmaatschappij dat onze gereserveerde auto was verongelukt. Ze konden ons een vergelijkbare auto bieden helaas zonder daktent. Toen bleek dat we wel erg afhankelijk waren van de verhuurmaatschappij; take it or leave it!
Na een nachtje acclimatiseren in Brisbane hebben we de auto met kampeeruitrusting opgehaald en zijn aan de reis begonnen. In twee dagen zijn we van Brisbane via Roma naar Longreach gereden waar we Kelly en Bens ouders ontmoeten. Dit is allemaal nog steeds highway (weliswaar 2 baans). Echt heel fijn om Kelly weer na een jaar (!) te zien op een afgelegen camping in de Outback! We konden de hele avond bijpraten en Bens ouders zijn aardige mensen die we gelukkig goed kunnen verstaan; we hebben nauwelijks ondertiteling nodig.
Helaas kregen we het bericht dat Ben tijdens de eerste training was gevallen en daarbij zijn pols heeft gebroken. Gelukkig had hij een goede nekbrace om en helm op die de klap hebben opgevangen. Maar deelnemen aan de race was uitgesloten omdat hij niet meer kan schakelen. Wel sneu omdat het inschrijfgeld alleen al 650 AUD kost, buiten alle andere voorbereidingskosten.
In Longreach staat het Australian Stockman’s Hall of Fame, geopend in 1988 door Queen Elizabeth II. In dit museum wordt het ontstaan van het leven in de Outback belicht. Ook is de vliegtuigmaatschappij Qantas (Queensland and Northern Territory Air Services) hier opgericht. Aangezien iedereen best ongerust was over Ben hebben we flink gas gegeven en zijn via Winton, Boulia en Harts Range naar Alice Springs gereden. De laatste 1.000 km hebben we de “longest shortcut in Australia” genomen: zand en grind weg van de buitencategorie. Vergelijkbaar met de wegen op IJsland maar met meer zand en diepere sporen. Wat een avontuur om met een Toyota 4x4 Landcruiser over die weg te scheuren. Werkelijk alles zit onder het rode stof en is het zaak om voldoende afstand van de andere weggebruikers te houden. We hebben afwisselend gereden want het was best vermoeiend om de auto met een behoorlijke snelheid op de weg te houden.
Het kamperen is in de natuur zonder douche of toilet; lekker goedkoop want we blijven Nederlanders! Soms hadden we het geluk om een douche te scoren en een maaltijd in de plaatselijke kroeg. De mensen zijn super aardig en maken graag een praatje, zoveel nieuwe gezichten zien ze niet. Frank is inmiddels helemaal ingewijd in het Outback leven en past zich echt super goed aan. Zelfs zijn baard misstaat niet hier. Hij vindt het geweldig om met iedereen te praten en amuseert zich prima!
In Alice Springs is een van de vestigingen van de Royal Flying Doctors Service gevestigd. Deze bestrijkt een straal van 800 km (vliegtijd 1,5 uur) rondom Alice. Om een indruk te geven hier wonen/werken slechts 36.000 mensen. We hebben de hele historie bekeken en het museum bezocht. Ook stond er een gepensioneerd vliegtuig zodat we een goede indruk kregen hoe efficiënt de indeling aan boord is gemaakt.
Het traject van de Finke Desert Race bedraagt 240 km over zand en keien die op zondag heen en op maandag terug wordt verreden. ’s Morgens zijn de auto’s en buggy’s aan de beurt, ’s middags de motoren en de quads. Omdat we gelijk aan de race track staan hebben we een prima uitzicht. Eerst strandde een buggy voor onze neus en konden Ben en Les technische bijstand verlenen. Later ging een motorrijder onderuit en kon Frank zijn BHV in praktijk brengen totdat de ambulance was gearriveerd. Ongeveer de helft van de deelnemers haalt maandag de finish.
Morgen (dinsdag 12 juni) gaan we de ballonvaart maken en daarna vertrekken we in de richting van Ayers Rock.
Tot het volgende verslag!
Welkom op ons Reislog!
Hallo en welkom op ons reislog!
Dé plaats om op de hoogte te blijven van alle avonturen en ervaringen tijdens deze reis. Vanaf nu zul je hier dan ook regelmatig nieuwe verhalen en foto's vinden, en via de kaart weet je altijd precies waar we ons bevinden en waar we zijn geweest! Meer informatie over ons en de reis die we gaan maken vind je in het profiel.
Omdat Kelly zich heeft genesteld in Australië heeft dit toch al prachtige land nog meer aantrekkingskracht op ons gekregen. Ben gaat meedoen in de Tatts Finke Desert race, een motor race door de woestijn in midden Australië en wij gaan samen met Kelly een deel van onze vakantie met hem meereizen. Vóór en na de race maken we met een gehuurde campervan (een 4x4 met een daktent) een tocht door de barre streken van het land en zullen daar ongetwijfeld weer onze ogen uitkijken van alle natuurschoon.
Natuurlijk gebruiken we deze vakantie ook om eens een kijkje bij Ben en Kelly thuis te nemen en kennis te maken met de dierentuin die ze inmiddels hebben bijeengesprokkeld.
Wil je automatisch een mailtje ontvangen wanneer er een nieuw verhaal of een nieuwe fotoserie op deze site staat? Meld je dan aan voor onze mailinglijst door je e-mail adres achter te laten in de rechter kolom.
We zie je graag terug op ons reislog en laat gerust af en toe eens een berichtje achter!
Leuk dat je met ons meereist!
Groetjes,
Frank & Marjan